MILIEUVERGUNNING BIAC GEEN KEUZE TUSSEN ECONOMIE EN ECOLOGIE

MILIEUVERGUNNING BIAC GEEN KEUZE TUSSEN ECONOMIE EN ECOLOGIE (CFR. GOUV. DE WITTE), WEL KEUZE VOOR WIE WEL EN WIE NIET SLACHTOFFER WORDT

STEUN DE BEROEPSPROCEDURE VAN UW GEMEENTE OF ZET UW GEMEENTE AAN OM ALSNOG MEE TE GAAN IN DEZE PROCEDURE

OPROEP VIA OPEN BRIEF VAN DR. MARC GOETHALS dd 21 JULI 2004

Geachte Bewoner van de Noordrand,

Het is U misschien ontgaan dat op 8 juli 2004 door de Bestendige
Deputatie van de provincie Vlaams Brabant een nieuwe milieuvergunning werd toegekend aan BIAC voor de duur van 20 jaar. Misschien ontving U ook hieromtrent de brief van de goeverneur, de heer Lode De Witte om zich te legitimeren over de door de BD genomen beslissing.

Ik neem de vrijheid nog eens uw aandacht te vragen voor deze problematiek. Ik kon in de krant De Tijd mijn opinie neerschrijven over deze millieuvergunning (en de manier waarop die tot stand is gekomen onder druk van de federale regering en de luchthaven uitbater BIAC). U vind een afdruk van dit opiniestuk in bijlage (op www.actienoordrand.be onder 'Pers' "Tijd - 16/07/2004", nvdr).

Het feit dat er vooral in Meise een voelbare verbetering is van de overlast mag ons niet doen vergeten dat de komende maanden van cruciaal belang zijn voor de toekomst van de luchthaven en dus ook voor de leefbaarheid van de Noordrand en de Vlaamse rand in het algemeen. Deze toestand zal immers in de kortste keren terug verzieken wanneer het aantal vluchten weer gaat toenemen omdat ondanks de goede intenties van minister Anciaux de spreiding beperkt blijft tot de Vlaamse Rand
(spreid-centratie) en Brussel in het plan Anciaux vrijwel volledig ontzien wordt.

Verschillende factoren spelen een belangrijke rol.

1. De door de BD afgeleverde milieuvergunning: zoals in het opiniestuk vermeld is dit geen milieuvergunning maar een door de
belangrijke actoren (BIAC en de federale regering) afgedwongen vrijgeleide voor een normenloos beleid gedurende 20 jaar,
zodat BIAC voor een zo groot mogelijk bedrag te gelde kan worden gemaakt. De drijfveren voor deze privatisering zijn bekend: het begrotingstekort van de federale overheid en de privébelangen van partijmandatarissen en aandeelhouders. Immers in de milieuvergunning worden geen beperkingen opgelegd voor het aantal dag- of nachtvluchten.

Maar veel erger is
- dat men volledig tegemoet komt aan de eis van BIAC die de verantwoordelijkheid afwijst voor de hinder door overvliegende toestellen (BIAC zou volgens dat document enkel verantwoordelijk zijn voor de hinder tgv de grondactiviteiten op het terrein van de luchthaven!) en
- dat er nergens sprake is van blootstellingslimieten per inwoner of per overvlogen gebied zoals dat voor andere vormen van vervuiling steeds wel het geval is (herinner u de problematiek rond de verbrandingsovens waar wel degelijk limieten worden aanvaard voor dioxinevervuiling, idem voor vervuiling door zware metalen rond petrochemische bedrijven, etc.

Het door de deputatie afgeleverde document is dan ook de naam milieuvergunning onwaardig: lawaai en verontreiniging door overvliegende vliegtuigen zijn minstens even schadelijk als andere vormen van verontreiniging en verantwoordelijke voor enorme gezondheidskosten en sterfte (cfr studie Prof Annemans).

De vergunning had dan ook blootstellingslimieten per inwoner of per overvlogen gebied moeten opleggen, wat niet het geval is. In de praktijk betekent dit dat bij verdere expansie van de luchthaven en met een Brussels Gewest dat openlijk iedere toename van het aantal vluchten afwijst (cfr Brusselse regeringsverklaring) alle hinder op de Vlaamse Rand zal terechtkomen en dat de toestand terug onleefbaar zal worden.

Door de solidariteit tussen de verfranste Oostrand en Brussel doemt opnieuw het concentratiescenario over de Noordrand op. Via de beroepsprocedure tegen de milieuvergunning zal de verantwoordelijkheid voor de milieuvergunning van de luchthaven terug in handen komen van de Vlaamse regering en de nieuwe Vlaamse minister van milieu. Het is belangrijk dat burgers en lokale politieke overheden in beroep gaan tegen deze milieuvergunning, de naam onwaardig. De gemeentes Meise en Wemmel hebben de beslissing reeds genomen.

Maak hieromtrent duidelijk aan de gemeentelijke overheid dat u deze beroepsprocedure steunt. Het gaat hier immers niet om een keuze tussen economie en ecologie zoals de Goeverneur het wil laten uitschijnen maar om een keuze van wie het slachtoffer zal worden van een ongeremde luchthaven-expansie.

De Brusselse politici zijn zich terdege van dit gevaar bewust en profiteren van de onwil of onmacht van de Vlaamse politici om de eigen bevolking in bescherming te nemen. We hopen dat de nieuwe Vlaamse Regering hierin verandering zal brengen.

2. De verschuivingen in de politieke verantwoordelijkheden: minister Anciaux kende de problematiek zeer goed en als inwoner van de streek was hij zich bewust van de schade en hinder die het gevolg zijn van de luchthavenactiviteit. Hij wordt op het federale ministerie vn mobiliteit opgevolgd door Renaat Landuyt (Spa). Deze man gaf reeds vroeger te kennen uitsluitend economisch te denken en zal zich wellicht laten adviseren (zoals de Bestendige Deputatie overigens) door de 'experts' van BIAC zelf. Of we een voortzetting zullen hebben van de openbaarheid van bestuur zoals tijdens periode Anciaux is zeer de vraag. Herinner u dat tijdens het beleid van Durant de volledige verschuiving van nacht en dagtrajecten naar de Noordrand grotendeels stiekem werd gerealiseerd (2001) en al een 'historisch feit' was vooraleer enige officiele communicatie naar onze regio was gebeurd.

Reeds herhaaldelijk hebben in het verleden federale politici de publieke opinie misleid door in de media de spreidingsidee te verdedigen maar in de praktijk een geconcentreerd vliegpatroon te handhaven. Ook is het bang uitkijken naar het beleid van de nieuwe Vlaamse milieuminister: zal die consequent erkennen dat lawaai en vooral vliegtuiglawaai schadelijk is en dat blootstellingslimieten noodzakelijk zijn niet alleen voor pieklawaai maar ook en vooral voor frequentie?

3. Het uitblijven van Vlaamse geluidsnormen voor vliegtuiglawaai: nu reeds meer dan vijf jaar na het eenzijdig invoeren van de Brusselse geluidsnormen voor vliegtuiglawaai (1999) heeft Vlaanderen nog steeds geen normen: de Brusselse normen maken het vliegen over Brussel onmogelijk en bij overschrijding worden grote boetes uitgeschreven. Het uitblijven van Vlaamse normen is een gouden zaak voor BIAC: de expansie kan op de Vlaamse rand straffeloos worden doorgevoerd! In het Vlaams
regeerakkoord is nog steeds geen sprake van enige normering.

Er is dus een cruciale rol weggelegd voor de nieuwe Vlaamse minister van milieu: uitvaardigen van geluidsnormen en het behandelen van de milieuvergunning voor BIAC wanneer die via de beroepsprocedure bij hem terecht komt. De Noordrand vraagt immers niet dat de luchthaven zou sluiten, vraagt zelfs niet dat de nachtvluchten zouden worden afgeschaft (hoewel ik
persoonlijk daar als medicus voor 100% tegen ben gezien het onvervangbare van een gezonde en natuurlijke slaap voor ieder levend wezen, ben ik bereid me neer te leggen bij de realiteit van de werkgelegenheid en het ontbreken van een politiek draagvlak voor de afschaffing) maar vraagt enkel een gelijke behandeling van alle burgers:
gelijke blootstellingslimieten voor iedereen, ongeacht gewest of woonplaats.

Nu de Brusselse geluidsnormen voor de Raad van State worden aangevochten door burgers en gemeenten uit de Noordrand, door het Vlaams Gewest (ex-minister Tavernier) en door de federale regering ligt de weg open naar het doorvoeren van eerlijke en niet discriminerende normen voor Vlaanderen.

4. Het respect voor de onafhankelijke besluitvorming van ieder politiek niveau: we leven in een land en een tijd waar de particratie ongekende toppen scheert. De verschillende politieke niveaus (gemeente, provincie, gewest, federaal) worden gestuurd vanuit de partij-hoofdkwartieren, daarbij volledig vervreemd van het feit dat al die niveaus hun eigen (soms tegenstrijdige) belangen moeten verdedigen indien ze geloofwaardig willen blijven tov hun kiezers. Ook dit dossier is daar
een illustratie van: op federaal niveau heeft men zich geëngageerd voor de expansie van DHL en de privatisering van BIAC owv hoger vermelde financiële motieven, zonder voorafgaandelijke afspraken met de gewesten over de verdeling van de supplementaire hinder en vooraleer de geluidsnormen voor vliegtuigen werden geharmoniseerd.

Daartegenover staat de verantwoordelijkheid van de Bestendige Deputatie om via de milieuvergunning de leefbaarheid van Vlaams Brabant (reeds de meest door lawaai verontreinigde provincie) en de volksgezondheid veilig te stellen. Maar onder druk van de federale overheid en belangenvermenging met het bedrijfsleven verzaakt die BD aan haar verantwoordelijkheid! Het is nu aan de Vlaamse regering om éérst waarborgen te eisen voor de leefbaarheid van de Vlaamse rand alvorens van enige expansie sprake kan zijn.
Wij moeten erbij onze lokale politici op wijzen dat daarvoor geen excuses kunnen worden ingeroepen zoals in de brief van de Goeverneur nochtans wordt gesuggereerd.

Meer dan ooit zullen de komende maanden van doorslaggevend belang zijn voor onze toekomst. Ik hoop dan ook op jullie steun te kunnen blijven rekenen. Gebruik de gekende kanalen om uw ongenoegen over de gang van zaken te laten blijken aan de politici en aan de ombudsdienst. Steun uw gemeentebestuur in de juridische procedures. Maak uw financiële bijdrage
over op de rekening van Actie Noordrand - Daedalus.

Met vriendelijke groeten,

Marc Goethals
Meise

PS Indien u akkoord gaat met deze stellingname kan u dit gerust doorsturen naar vrienden en kennissen.

REACTIE GOUVERNEUR DE WITTE BESTENDIGE DEPUTATIE OP VELE TIENTALLEN MAILS NAV NIEUWE MILIEUVERGUNNING BIAC

Leuven, 9 juli 2004

Geachte mevrouw,

Geachte heer,

Ik heb van u, zoals van vele anderen, een brief of e-mail gekregen over de luchthaven van Zaventem en meer bepaald over de milieuvergunning die BIAC, de uitbater van de luchthaven, heeft aangevraagd en waarover de Bestendige Deputatie van Vlaams-Brabant over moest beslissen. Uw bezwaren waren meestal niet alleen aan mij, maar aan verschillende beleidsverantwoordelijken tegelijk gericht.

Ik heb u niet eerder kunnen antwoorden, omdat ik de beslissing van de Bestendige Deputatie moest afwachten. Ik kon niet vooruitlopen op de besluitvorming en op de beslissing. Nu die beslissing vorige donderdag is gevallen, wil ik u wel graag antwoorden. Ik vraag er uw begrip voor dat ik een gezamenlijk antwoord geef aan alle briefschrijvers.

De beslissing die moest worden genomen over de milieuvergunning voor de uitbating van de luchthaven, was voor mij persoonlijk en voor alle leden van de deputatie een bijzonder moeilijke afweging. De gevolgen van de genomen beslissing kunnen zeer groot en verstrekkend zijn, zowel voor het leefmilieu en de leefbaarheid voor de omwonenden, als voor de economische ontwikkeling en de tewerkstelling. Er is binnen de deputatie een lang en grondig debat gevoerd, met als rode draad het zoeken naar een aanvaardbaar evenwicht tussen de bescherming van de leefbaarheid en de mogelijkheden voor economische ontwikkeling. Ieder zal haar of zijn eigen mening en appreciatie hebben over het genomen besluit, maar vast staat dat er oprecht gezocht en gestreefd is naar een goed evenwicht in beslissing.

Vooraleer verder in te gaan op de inhoud van de bezwaren of vragen en van de beslissing die de Bestendige Deputatie heeft genomen, wil ik u zeggen dat ik bij sommige brieven geschrokken ben over de toon die is gebruikt. Dat iemand zijn bezwaren uit en zijn standpunt voluit verdedigt, vind ik volkomen gewettigd, normaal en gezond in een democratie. Daar heb ik niet alleen geen enkel probleem mee, integendeel, ik stel het zeer op prijs dat u dat doet. Ik heb elk van uw brieven ook met aandacht gelezen. Maar benevens de inhoudelijke bezwaren en argumenten, komt daar vaak in naar voor dat, indien we niet ingaan op de eisen van de bezwaarindiener, dit (nogmaals) bewijst dat het beleid niet wil luisteren naar "het volk" of naar "de burger". "Als u niet naar mij luistert, luistert u niet naar dé burger". Men doet alsof er bij het volk of de burger maar één standpunt bestaat. Zoals in de meeste dossiers, is dat ook in dit moeilijke dossier niet zo. Wanneer ik de brieven na elkaar lees, lees ik in de ene brief dat de burger het spreidingsplan onvoldoende vindt en meer spreiding wil, terwijl in de andere brief staat dat de burger de spreiding verwerpt en vindt dat er opnieuw zoals vroeger moet worden gevlogen. Twee tegengestelde standpunten dus, maar eenzelfde conclusie: als u mijn standpunt niet volgt, luistert u niet naar de burger.

Hetzelfde geldt voor de afweging tussen bescherming van leefmilieu en leefbaarheid enerzijds, en economie en tewerkstelling anderzijds. Vaak werd mij geschreven dat we de rust van mensen niet mogen opofferen aan de belangen van "de economie". Zoals anderen, uit een tegenovergestelde hoek, mij komen zeggen dat de toekomst van de luchthaven niet mogen opofferen aan "het leefmilieu". De afweging gaat niet tussen twee abstracte begrippen, het leefmilieu en de economie, maar tussen de belangen van zeer concrete mensen, met name de mensen die in de omgeving van de luchthaven wonen en die rust wensen enerzijds, en van mensen die hun tewerkstelling, inkomen en bestaanszekerheid danken aan de activiteiten van de luchthaven. De brieven en e-mails die ik een paar jaren geleden kreeg toen zoveel mensen hun job verloren door het faillissement van SABENA, waren even geëmotioneerd als vele van de mails die ik de jongste tijd van u kreeg. Men schrijft wel eens dat de tijd van de ideologieën voorbij is, dat er nauwelijks nog duidelijke tegenstellingen zijn tussen de politieke visies, dat de extremen uit het politieke spectrum verdwenen zijn. Als dat al zo zou zijn voor globale politieke visies of ideologieën, dan geldt dat zeker niet voor standpunten in één of ander dossier. Het valt mij op dat nogal wat mensen in een concreet dossier een zeer scherp en zelfs extreem standpunt innemen en de politiek op voorhand al verwijten dat ze dat standpunt niet zo zal of wil volgen. Ik bedoel met extreem niet dat een standpunt wereldvreemd zou zijn of zo, maar wel dat het zich in de mogelijke besluitvorming helemaal aan het ene of andere uiteinde situeert. Ook in dit dossier is dat zo. Aan de ene kant wordt bij mij gepleit voor een afschaffing of vermindering van het aantal nachtvluchten, voor (soms forse) beperkingen op de dagvluchten en door sommigen zelfs voor het opheffen van de luchthaven van Zaventem. Als argument wordt met reden verwezen naar de veroorzaakte hinder; de gevolgen voor tewerkstelling en inkomen worden veronachtzaamd of als zonder veel belang geacht. Aan de andere kant wordt bij mij gepleit voor het verminderen of zelfs opheffen van de beperkingen op de vluchten. Als argument wordt met reden verwezen naar het verschijnen of creëren van vele jobs; de gevolgen voor hinder en rust worden veronachtzaamd of zonder belang geacht. Het is goed dat standpunten zo duidelijk mogelijk worden verwoord. Maar toch verbaast het mij dat in zoveel brieven geen enkel begrip wordt opgebracht voor de belangen van andere mensen zeker, omdat ik uit de stijl van de brieven opmaak dat vele briefschrijvers een vrij goede tot hoge opleiding hebben genoten.

Wat ik u dus wil en moet vragen, is te beseffen en erkennen dat ook het beleid voeren en beslissen altijd een afweging is tussen uiteenlopende vragen en belangen. Nogmaals ik vind het normaal en goed dat u uw standpunt zo sterk mogelijk verdedigt, maar ik vind het veel minder normaal dat u doet alsof een ander standpunt niet bestaat of niet mag bestaan. Eerlijk gezegd, vind ik het zelfs een beetje beangstigend dat mensen niet kunnen of willen erkennen dat verschillende standpunten en belangen in het geding zijn. Het is juist de opdracht van beleid en politiek om daartussen een afweging te maken, om rekening te houden met die verschillende standpunten en belangen en om zo goed mogelijk een evenwicht daarin te vinden. De politiek is niet rot omdat zij rekening houdt met de verscheidene belangen en daartussen een afweging maakt. De politiek zou juist rot zijn mocht ze dat niet meer doen, mocht ze slechts naar één enkel standpunt luisteren of laten uitschijnen dat dat zo is.

Ik wil hier wel zeer uitdrukkelijk zeggen dat het bovenstaande een reactie is op een aantal, maar zeker niet op alle brieven en e-mails die mij werden gestuurd. Veel brieven formuleren een duidelijke en correcte vraag, zonder meteen alle andere argumenten en inzichten te verwerpen.

Ik wil u nu graag iets zeggen over de grond van de zaak.

Tot voor 2000 was er voor de activiteiten van de luchthaven geen milieuvergunning vereist en was er geen enkele reglementering die de hinder van overvliegende vliegtuigen poogde te beperken. Het is met name het provinciebestuur dat deze problematiek heeft aangekaart, dat gevraagd heeft naar een reglementair kader om een evenwicht tussen ontwikkeling en leefbaarheid tot stand te brengen en dat als eerste grenzen heeft bepaald voor de vliegactiviteiten.

In het midden en de tweede helft van de jaren '90 zijn er meer dan 25.000 nachtvluchten per jaar geweest, met lawaaierige vliegtuigen die aan haast geen enkele norm waren onderworpen. De Bestendige Deputatie heeft in 2000 als eerste de grens van 25.000 nachtvluchten per jaar naar voor geschoven, gekoppeld aan het verbieden van vluchten met een QC (geluidsproductie) van meer dan 12 en aan het beperken van de totale geluidshoeveelheid per jaar (de som van alle vertrekkende vluchten) tot 86.500 QC per jaar. Er werd dus zeer bewust aangestuurd op een vlootvernieuwing en op het overschakelen op vliegtuigen die minder geluid produceren. SABENA was daar toen al mee bezig, DHL heeft die vlootvernieuwing sedertdien doorgevoerd.

Die vlootvernieuwing was een stap die moest worden gezet, ook al was en is dat geen eindpunt. Het goede evenwicht tussen mogelijkheden laten voor ontwikkeling en beschermen van leefbaarheid, moet in het licht van wijzigende omstandigheden steeds opnieuw kunnen worden bekeken. De vlootvernieuwing heeft wel degelijk impact. Wanneer je de maximale toegelaten geluidshoeveelheid van 86.500 QC per jaar voor 25.000 nachtvluchten omzet naar het reëel aantal nachtvluchten uit 2003 (20.800), bekom je dat die 20.800 nachtvluchten in 2003 een totale geluidshoeveelheid van ongeveer 70.000 QC mochten bereiken. Welnu, de reëel geproduceerde geluidshoeveelheid voor 2003 lag ongeveer 1/3 lager dan die 70.000 QC. Dit is te danken aan de opgelegde vlootvernieuwing.

Daarnaast is het zo dat, nadat minister Durant, aanvankelijk geopteerd had voor een concentratie van alle nachtvluchten boven de Noordrand, de federale regering nu duidelijk gekozen heeft voor een zekere spreiding van de vluchten. Voor de ene gaat de spreiding die minister Anciaux heeft beslist niet ver genoeg, voor de anderen gaat ze veel te ver. De spreidingsmaatregelen werden pas in maart 2004 van kracht en de uitvoering ervan is, zo bleek uit een zeer recente evaluatie, nog maar een relatief succes. Maar hoe dan ook betekent de spreiding dat, in vergelijking met de jaren '90, het niet zo is dat de reeds meest gehinderde gebieden nu nog een groter aandeel van de hinder moeten verwerken.

Ik moest u deze korte historiek geven, omdat het in veel van uw brieven wel lijkt alsof er vroeger beperkingen golden en de overheid die nu wil gaan opheffen. Het omgekeerde is dus waar. Vroeger waren er helemaal geen beperkingen en stap voor stap werden en worden er grenzen bepaald waarin de ontwikkeling kan gebeuren. Daarbij willen en moeten we rekening houden met de evoluties zoals die zich in de werkelijkheid voordoen.

De nieuwe beslissing van de Bestendige Deputatie over de nieuwe milieuvergunning ligt helemaal in diezelfde lijn.

Voor de nachtvluchten weet iedereen dat de federale regering onderhandelt met DHL, dat vandaag ongeveer 2/3 van de nachtvluchten uitvoert. Die onderhandelingen zijn nog bezig en dus weet de Bestendige Deputatie vandaag niet tot welk resultaat die zullen leiden. DHL vraagt zeer duidelijk een forse uitbreiding van de activiteiten 's nachts, die mogelijk in beperkte mate zullen worden toegestaan door de federale regering. Mogelijk komt er ook geen akkoord met DHL en beslist dit bedrijf om zijn activiteiten te verminderen. Omdat er geen enkele zekerheid en zelfs nog geen zicht bestaat op wat de situatie kan worden, heeft de Deputatie beslist de bestaande beperkingen voorlopig te handhaven. Drie normen zijn daarbij van belang: het maximum aantal nachtvluchten per jaar (nu 25.000); de maximum totale geluidshoeveelheid per jaar (nu 84.000 QC); de maximum toegelaten geluidsproductie per vertrekkend vliegtuig (nu 12 QC). De combinatie van die drie normen is van belang. Daarom ook heeft de Deputatie beslist dat zij die drie normen opnieuw zal bekijken wanneer zij over duidelijke gegevens beschikt. Er is dus geen sprake van een vrijbrief of blanco cheque voor om het even welke ontwikkeling die wordt gevraagd.

Daarbij wil ik een bewering tegenspreken die vaak opdook in de e-mails van de jongste dagen. Daarin wordt gezegd dat men uit goede bron heeft vernomen dat er vanwege de SP.a is voorgesteld om het plafond voor de nachtvluchten op te trekken tot 28.000 per jaar. Indien daarmee wordt bedoeld dat bij de besprekingen in de Deputatie voorgesteld werd om dit zo in de milieuvergunning in te schrijven, klopt dit in elk geval niet. Geen enkel lid van de deputatie heeft voorgesteld om in de nu af te leveren milieuvergunning af te wijken van het bestaande plafond van 25.000 nachtvluchten per jaar. Dat plafond werd dan ook niet gewijzigd.

Voor de dagvluchten bestaat er tot vandaag quasi geen enkele beperking. De Deputatie heeft nu, als eerste overheid, beslist dat er grenzen moeten worden vastgelegd voor de lawaaihinder door dagvluchten. Omdat de Deputatie van mening is dat zij vandaag over onvoldoende precieze gegevens beschikt om de normen voor de dagvluchten reeds vast te stellen, vraagt zij daarvoor eerst een studie en zal zij op basis daarvan normen bepalen. Maar de optie van de Deputatie om grenzen te bepalen, ligt dus wel degelijk vast.

Tenslotte wil ik u er op wijzen dat de Bestendige Deputatie de gedachte steunt dat de hinder best wordt gespreid over de verscheidene sectoren met omwonenden en daarom ook beslist heeft om het spreidingsplan van minister Anciaux over te nemen in de milieuvergunning voor BIAC. Dat spreidingsplan moet dan ook in de praktijk correct worden uitgevoerd.

Ik heb begrip voor ieder die schrijft en die zijn standpunt verdedigt. Ik vraag er uw begrip voor dat de overheid wordt aangeschreven en aangesproken uit verschillende hoeken, met uiteenlopende standpunten. De overheid kan dus niet iedereen die vraagt naar haar of hem te luisteren, volledig gelijk geven of volgen. De rol van de overheid is om tot een afweging en een evenwichtig besluit te komen. Dat heeft de Bestendige Deputatie bij deze milieuvergunning ook in eer en geweten gedaan. Zij zal in de toekomst dit dossier blijven opvolgen en evalueren, met het belang van het geheel van de bevolking voor ogen.

Met vriendelijke groeten

Lodewijk De Witte