Ik woon sinds kort weer in Erps-Kwerps. Ik ben er opgegroeid
en besloot om, na vijf jaar Antwerpen, terug te keren
Mijn Antwerpse vriend nam ik mee. Hij wou weg van de ring en
het fijnstof. Of de vliegtuigen er niet te veel lawaai maken?
Dat valt wel mee, beloofde ik hem.
Ik had gemakkelijk praten. Ik groeide op aan de rand van
Erps-Kwerps. De vliegtuigen die over mijn ouderlijk huis
vliegen, vliegen hoog. En relatief ver. Je kunt ze negeren.
We kochten een huis in het centrum. Hier raken de vliegtuigen
de daken net niet. We horen elk vliegtuig dat passeert. Ze
negeren? Dat is moeilijk. Vooral als je in de tuin de rust
opzoekt. Of wilt slapen. Of van thuis uit werkt en je wilt
concentreren. Nu willen ze de startbaan verlengen zodat het
aantal vluchten kan verdubbelen. Dubbel zoveel vluchten?
Ik hoor vooral dubbel zoveel geluidshinder. Maar ook dubbel
zoveel banen, mevrouw. Jaja, het zal wel zijn. U vergeet er
dubbel zoveel centen bij te vermelden.
Voor u. En dubbel zoveel CO2-uitstoot. Voor mij. Wat mij het
meeste stoort, is dat dit heikel thema op tafel komt te liggen
terwijl men in Marrakech de 22ste klimaatconferentie afrondt.
Hoe serieus kunnen we de beloften van onze politici daar dan nog
nemen? Tegen 2020 moet de Belgische uitstoot van broeikasgassen
met 15% naar beneden ten opzichte van 2005. Hoe doen we dat als
de CO2-uitstoot van Belgiës nationale luchthaven zal
verdubbelen?
Misschien moeten we onze levensstijl maar eens onder de
loep nemen. En wat dichter bij huis gaan leven. Wat lokaler
consumeren. En wat minder mooie reisjes maken. Ja, misschien
moeten we maar eens minder gaan vliegen, in plaats van meer.
Maar dat komt uw economische belangen natuurlijk niet ten goede.
Die winnen - weer maar eens - van de klimaatbelangen en het
algemeen welzijn. De economie is koning. Politici zijn haar
slaaf. Het klimaat is de dupe.
S. J. Erps-Kwerps