Geachte Mevrouw Schauvliege,

 

Een aantal maanden geleden schreef ik u reeds een mail die onbeantwoord bleef, ik probeer het nogmaals omdat ik ervan overtuigd ben dat u uw kiezers niet in de steek laat.

 

Ik ben sinds 3 jaar woonachtig in Grimbergen en word sinds een aantal weken opnieuw geteisterd door het vliegtuiglawaai  Er gaat letterlijk geen minuut overdag voorbij (ook ’s nachts wordt er heftig gevlogen)  zonder dat er een laagvliegend toestel over mijn dak vliegt.  Ik woon sinds 35 jaar in de Noordrand (voordien in Meise)  en heb steeds met vliegtuigverkeer te maken gehad, wat normaal is als men in een straal van 20 km rond de luchthaven woont. Sinds 14 jaar volg ik de problematiek.  Ik weet daarom uit goede bronnen dat een perfecte verdeling van de last mogelijk is.  Daarom frustreert het me uitermate dat de Noordrand de grootste hinder moet ondergaan.  De franstalige ministers durven in de pers te schrijven dat ze zelf geen vliegtuigen boven hun dak willen en manipuleren dusdanig de routes met als gevolg dat wij in de Noordrand gek worden van het non-stop lawaai. Waarom blijven onze vlaamse ministers in stilte lijdzaam toekijken ?  Beschouwen onze vlaamse ministers ons dan ook als “les vaches flamandes” ?

 

Mijn vraag naar u is : wat gaat u doen Mevrouw de Minister om nu eindelijk eens werk te maken van die eerlijke verdeling van de vliegtuiglast ?  Ik weiger te veronderstellen dat u zich niet kan inleven in wat wij in de Noordrand ondergaan. Al 14 jaar duurt het getouwtrek tussen de verschillende regio’s terwijl een democratische verdeling perfect mogelijk is waarbij ieder individu in de verschillende regio’s een uit te houden last draagt. Waarom moeten wij in de Noordrand bij elke nieuwe federeale of vlaamse regering weer van voorafaan beginnen smeken voor die eerlijke spreiding van de last ?  En waarom bestaan er voor Vlaanderen geen geluidsnormen en wel voor Brussel ?  Is dit democratisch?

 

Vandaag was het moederdag; prachtig weer, maar ik heb er niet echt kunnen van genieten.  Het was zondag, maar duidelijk geen reden om ons een dagje rust te gunnen.  Alweer ga ik naar bed met barstende hoofdpijn en moedeloos omdat ik niet meer weet hoe lang ik het nog kan volhouden.  Gefrustreerd en droevig omdat we ons in de Noordrand in de steek gelaten voelen door ‘onze’ ministers.

 

Het zou mij zeer veel plezier doen, mocht u mij een sprankeltje hoop geven.

 

Met vriendelijke groeten

M. D. W