Noordrand radicaliseert na zes jaar onbehoorlijk bestuur.
Ze doorbreekt haar juridisch stilzwijgen.
In kader uitspraak rechters Hof van Beroep 21.03.2006
liet ze de deurwaarder bevel tot betaling geven voor 50.000 €
en zal beslag laten leggen
op De Val van Icarus van Breugel.
 

De Noordrand bevestigt vandaag haar op de Grondwet gebaseerde en door de rechters toegekende eis voor een gelijke behandeling. Het is haar menens.

Met het arrest het Hof van Beroep van 21.03.2006, het zgn Lente-arrest, wil de Noordrand de huidige en de te vormen regering dwingen om de gelijke behandeling van alle omwonenden van Brussel Nationaal te realiseren.

De deurwaarder heeft vrijdag 20 juli 2007 uitvoering gegeven aan het Lente-arrest door het bevel tot betaling te betekenen van de eerste 50.000€ van de 5.000.000€ dwangsommen die aan de Noordrand werden toegekend. Hij zal beslag leggen op De Val van Icarus van Breugel bij gebrek aan onmiddellijke betaling (zie bijlage).

Dit signaal wordt best niet misverstaan. Aan alle regeringen in dit land, aan alle politieke partijen en aan gans de Belgische bevolking is de boodschap: "In tegenstelling tot wat de Minister van Mobiliteit beweert is er WEL een weg om tot een oplossing te komen voor Brussel Nationaal."

De Noordrand verbreekt niet alleen haar juridische stilte. Ze radicaliseert haar eisen:

• voor alle omwonenden dezelfde bescherming als die waar de Brusselaars recht op hebben
• eerlijk gebruik van alle start- en landingsbanen (verdeling op de grond of ‘répartition’)
• eerlijk gebruik van meerdere routes per bestemming (spreiding in de lucht of ‘dispersion’)
• dagvluchten geplafonneerd op 250.000 vluchten per jaar
• stille nacht van 8 uur voor alle omwonenden
• afschaffen van de nachtvluchten

Deze eisen kaderen in de Grondwet. Ze dienen te leiden tot evenveel stilte voor iedereen, zodat elke omwonende tijd krijgt te recupereren van de hinder die onvermijdelijk is zolang men Brussel Nationaal laat waar het is.

De Noordrand gaf Paars II meer dan tijd genoeg om de echt eerlijke verdeling van de hinder van de luchthaven te realiseren. Dit was de terechte eis van de rechters van het Hof van Beroep op 21.03.2006, net als alle rechters voor en na hen. De werkgroep van Actie Noordrand: Daedalus, nam sindsdien een aantal juridische stappen (de zgn ‘verjaringsstuitende’ maatregelen) zodat de toekenning van de dwangsommen van kracht zou blijven. De rechters kenden deze toe ten bedrage van 5.000.000€. Ze zouden opgeëist kunnen worden wanneer zou blijken dat de federale overheid te weinig initiatief aan de dag zou leggen om tot goed bestuur te komen. Vandaag is dat meer dan ooit duidelijk het geval.

Drie vragen.

1. Kunnen in een rechtsstaat als de onze politieke beslissingen rond het luchthavendossier iets anders zijn dan correcte vertalingen van de juridische uitspraken?

2. Hebben tijdens regeringsonderhandelingen niet uitsluitend die voorstellen kans op slagen die wortelen in deze rechtsspraak? (Zou de politiek anders haar eigen grondwettelijke basis niet loochenen?)

3. Is de hinder van de luchthaven erg of niet erg? (Gemeten op identieke afstand van de luchthaven en rekening houdend met het al dan niet onder of bij een baan wonen). Als ze erg is MOET er dan niet verdeeld en gespreid worden? Als ze niet erg is wat houdt verdeling en spreiding dan tegen?

Bijlagen Persbericht Actie Noordrand 23.7.2007

Via de media kon men volgen hoe minister Landuyt de afgelopen maanden zocht om ivm de mogelijke overschrijding van de Brusselse geluidsnormen de dwangsommen van de inwoners van het Brussels Gewest te ontwijken.

De minister heeft drie opties.

Hij kan het probleem van de door de rechters opgelegde dwangsommen voor zich uitschuiven. Daarmee blijft hij in de politieke lijn van Paars I en II die acht jaar lang de opdracht om de juiste balans te vinden tussen de economische belangen van de luchthaven en de gezondheid van de inwoners voor zich uitschoven.

De tweede optie, die waartegen de Vlaamse regering nu al in derdenverzet ging: de hinderende Brusselse vluchten nog maar weer eens verplaatsen naar de Vlaamse Rand.

Hij overtreedt dan wel het grondwettelijk gelijkheidsbeginsel zoals dit in Hoger Beroep bevestigd werd in het Lentearrest.

De derde optie? De Grondwet respecteren en een eerlijke verdeling van de stilte over alle omwonenden realiseren. De minister kan dit doen omdat hij nog altijd over de bevoegdheid beschikt om het gebruik van start- en landingsbanen aan te passen (de zgn verdeling op de grond) en de routes die vanaf deze banen gevlogen worden (de zgn spreiding in de lucht) aan te passen (In het Frans resp. ‘répartition’ en ‘dispersion’).

De Noordrand vroeg en kreeg van de rechters voor alle omwonenden een gelijke behandeling in functie van de afstand tot de luchthaven en van het al dan niet onder of bij een baan wonen.
Ze zet na deze uitspraak in Hoger Beroep met het bevel tot betaling van 50.000 € juridisch de volgende stap en kan - indien nodig - bevel geven tot betaling door de Belgische staat van 5.000.000 € dwangsommen.

De Belgische Staat kan na dit bevel tot betaling door de deurwaarder kiezen.
Ze kan een lijst geven met te beslagen objecten.
Ze kan 50.000 € storten in de consignatiekas zoals ze al deed naar aanleiding van het beslag van Brussel Air Libre.
Ze kan blijven doen of ze van niks weet, waarna Daedalus de volgende stap zal nemen: beslag leggen op De Val van Icarus.

De Noordrand weet dat het schilderij van Breugel voldoende waarde heeft omdat Minister Landuyt om te voorkomen dat het in beslag zou worden genomen inmiddels de door Brussel Air Libre opgeëiste dwangsom van 50.000 € heeft gestort in de zgn consignatiekas.

De beslaglegging op De Val van Icarus is een ernstig signaal. Daedalus gaat er dan ook van uit dat alle betrokkenen dit ook als dusdanig zullen inschatten.