Landuyt gebruikt vonnis 02 om spreidingsplan onderuit te halen en past windnormen nog maar eens aan.
Verslag Kamer : 22.2.2005
Zoals bekend werd de luchthavenuitbater Biac recent overgenomen door een grote Australische groep die vele tientallen luchthavens controleert. Op 30 december, in volle kerstvakantie en net na de privatisering van Biac kwam Vlaams milieuminister Kris Peeters (CD&V) plots naar buiten met een aanpassing van de milieuvergunning voor Biac.
In deze vergunning staan enkele zaken waar we ons zeker kunnen in terugvinden (een plafond inzake het aantal nachtvluchten bijvoorbeeld), maar op verschillende vlakken worden de mogelijkheden tot een betere spreiding teruggedraaid.
Zo legde de oorspronkelijke milieuvergunning van de bestendige deputatie de verplichting op om naast de startbaan 25L (die parallel loopt met de startbaan richting Diegem, maar een stuk zuidelijker ligt) een taxibaan aan te leggen. Zonder die taxibaan kan deze startbaan immers niet naar behoren gebruikt worden, waardoor een maximale spreiding van de hinder onmogelijk is. Toen Anciaux nog minister was, had hij deze aanleg herhaaldelijk aangekondigd. Vandaag wordt ze door minister Peeters geschrapt “omdat Biac geen vragende partij is”. Natuurlijk is Biac geen vragende partij: zo’n baan kost immers geld en daardoor kan er wat afgeknabbeld worden aan de winsten. Maar de ministers Peeters en Landuyt hadden de aanleg wel kunnen afdwingen bij de onderhandelingen met de overnemer van Biac.
Hetzelfde geldt voor de ILS-landingssystemen. Het was de bedoeling dat deze zouden geplaatst worden op het einde van de startbanen 25 R en 25L, zodat deze ook in omgekeerde richting kunnen gebruikt worden (en zodat er ook boven Brussel kan geland worden, en opgestegen richting Leuven). Ook hierdoor zou de spreiding vergroot kunnen worden, ditmaal om bij bepaalde windrichtingen de Oostrand te ontlasten. Maar ook deze verplichting is weggevallen, officieel omdat Kris Peeters zich hier niet voor bevoegd acht. Zijn collega in de federale regering, die vindt dat hijzelf wél bevoegd is, doet alsof zijn neus bloedt en antwoordt op onze vragen in de Kamer (zie bijlage ) dat dit nog allemaal moet besproken worden.
Op onze vraag of deze wijzigingen in de milieuvergunning waren gevraagd door de overnemer van Biac, weigerde de minister ieder antwoord. Hiermee worden de vermoedens dat Biac zwaar lobbywerk verricht heeft, vanzelfsprekend bevestigd. Duidelijk is in ieder geval dat Sp.a-minster Landuyt voorlopig weigert om in dit dossier een helder standpunt in te nemen en de zaak bewust op de lange baan schuift. De kans dat deze landingssystemen en de taxibaan er ooit zouden komen, is dus erg twijfelachtig geworden.
Ten derde had de bestendige deputatie van Vlaams Brabant Biac ook de verplichting opgelegd om het spreidingsplan te respecteren. Ook deze verplichting is nu weggevallen, officieel omdat dit niet tot de bevoegdheden van Kris Peeters zou behoren.
De nieuwe milieuvergunning van Kris Peeters werkt dus geen maximale spreiding in de hand. Integendeel: de weg naar een betere spreiding wordt meer dan ooit bemoeilijkt.
Landuyt gaat languit op de buik
Daarnaast is er ook nog de kwestie van de baan 02/20. Dat is de landings-en startbaan die de twee dwarsbanen met elkaar verbindt en die loopt van het zuidwesten naar het noordoosten. Op 14 december besliste een Franstalige Brusselse rechter op vraag van inwoners van Kraainem en Wezembeek dat deze baan niet meer mag gebruikt worden om te landen in het kader van het spreidingsplan. Dit mag enkel nog gebeuren bij bepaalde windrichtingen. De betrokken mensen uit de Oostrand zijn niet bereid om een gedeelte van de lasten van de luchthaven te dragen en worden door de rechter volledig in het gelijk gesteld.
Onvermijdelijk gevolg van dit vonnis zou natuurlijk zijn dat de andere banen veel meer gebruikt zullen worden en dat de beperkte spreiding (die momenteel nog steeds niet evenwichtig is) zwaar wordt teruggedraaid.
Het vonnis van de Brusselse rechter was evenwel slecht onderbouwd. De inwoners van de Noordrand zouden immers met dezelfde argumenten gelijk kunnen krijgen van de rechter, waardoor de luchthaven de deuren zou moeten sluiten. Eigenlijk is dat ook de bedoeling van de rechter. Hij is van oordeel dat de luchthaven te dicht bij Brussel ligt en dat er een nieuwe grote luchthaven moet komen in Wallonië. Hij heeft dus een uitermate politiek vonnis geveld, en dat is niet de taak van een rechter. Landuyt heeft dan ook beroep aangetekend tegen dit vonnis en het lijdt geen twijfel dat het zal vernietigd worden.
Toch heeft Landuyt daarnaast een heel merkwaardige beslissing genomen. Ondanks het beroep, komt hij voorlopig helemaal tegemoet aan de klagers. In antwoord op onze vragen in de Kamer op 12 januari over de beslissingen van Vlaams minister Peeters, liet Landuyt namelijk verstaan dat deze maand de nodige beslissingen zouden genomen worden om baan 02/20 vanaf 20 maart uit te schakelen als landingsbaan. Hiermee wil Landuyt tegemoet komen aan het vonnis, omdat hij niet weet wanneer het arrest van het Hof van Beroep zal geveld zijn en er op termijn misschien dwangsommen betaald moeten worden. Om ieder risico uit te sluiten, geeft hij dus, ondanks het beroep, uitvoering aan het absurde vonnis van 14 december.
Erger nog: Landuyt wil de baan 02/20 pas opnieuw inschakelen in een nieuw spreidingsplan, nadat er over alle punten (evaluatie spreiding, geluidskadaster, geluidsnormen) een sluitend akkoord is met de gewesten. Maar dat is een volkomen foutieve strategie. Op deze manier heeft Brussel er geen enkel belang bij om haast te maken met de onderhandelingen, integendeel. De opeenvolgende Brusselse milieuministers Gosuin (FDF) en Huyttebroeck (Ecolo) zijn geweldig gekant tegen het gebruik van de baan 02/20, omdat die zorgt voor een beperkte belasting in Sint-Pieters-Woluwe. Door het spreidingsplan niet meteen opnieuw in te stellen nadat het Hof van Beroep het vonnis van 14 december vernietigd heeft, gaat Landuyt al op voorhand plat op de buik voor de Brusselse regering. Het wordt hierdoor veel moeilijker om ooit nog tot een maximale spreiding te komen.
Voor de integrale versie van het kamerdebat van 12 januari: zie bijlage .
Alles wijst er bijgevolg op
dat het beperkte spreidingsplan van Anciaux in belangrijke mate en voor lange
tijd geamputeerd zal worden en dat (zelfs al wordt het vonnis van 14 december
teniet gedaan) een eventuele herinvoering volledig wordt afhankelijk gemaakt van
de grillen van het Brussels hoofdstedelijk gewest.
Bart Laeremans